Vorige zaterdag ging ik naar de boeklancering van Life On Sneakers, geschreven door Evi Renaux. Ik wist op dat moment al ongeveer waar het boek over ging, maar ik heb haar verhaal pas echt leren kennen daar.
Even kort: Evi wordt plots ziek. Wat is er aan de hand? Hoe gaat ze daar mee om? Hoe gaat het nu met haar?
Het boek is opgedeeld in 5 hoofdstukken: onmacht, verdriet, hoop, aanvaarding en dankbaarheid. In een prachtige B&B met zicht op de Schelde en de velden, waren 5 kamers ingericht. Zo werden we ineens ondergedompeld in de sfeer die Evi wou meegeven. Er lagen foto's op het bed, er werden beelden geprojecteerd op een scherm, er was muziek (lyrics zijn belangrijk in het boek), er stonden quotes die ook in het boek terug komen.
Ik moet bekennen: vanaf de eerste kamer was ik geraakt. Er speelde een geluidsfragment, ingesproken door Evi uiteraard. Ze las een brief voor aan haar vader, die een tijdje daarvoor gestorven was.
De vier andere kamers en thema's voelden voor mij hetzelfde aan: betrokken, rauw, emotioneel.
Wat mij ook toen al opviel, was hoe ongelooflijk optimistisch en positief ze is. En dat is eigenlijk ook haar boodschap: dat er nog altijd een alternatief is. Er is altijd een andere manier van naar de zaken te kijken, hoe erg je situatie ook mag zijn.
Ik heb de gelegenheid gehad om haar kort te ontmoeten. Ik heb enorm veel respect voor haar, voor haar weerbaarheid, haar veerkracht, maar ook voor haar talent. Haar boek leest als een trein (ik heb het in één ruk uitgelezen, het is dan ook een waanzinnig verhaal), de vormgeving met die quotes is heel erg mooi (doet me wat aan Flow denken), en de lyrics. Dat ze precies die lyrics gekozen heeft in de hoofdstukken, raakte me persoonlijk. Muziek is in mijn leven ook altijd een belangrijke factor geweest, en om dan te zien dat zij dezelfde smaak heeft, in combinatie met het verhaal, raakte me.
Ik kan het boek echt aanbevelen. Het is een aangrijpend verhaal, het kruipt onder je vel. Ik heb er mee gehuild, gelachen, en ik heb er inspiratie uit gehaald.
Dankjewel Evi, om je verhaal te delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten