Persoonlijk: waarom het hier zo stil was

Dat het lang geleden is!

Inderdaad. Vorig jaar was heftig. Mijn papa sukkelde al een tijdje, maar in mei ging het plots hard. We kwamen in een medische rollercoaster terecht, van de ene diagnose naar het andere probleem. Van het ene ziekenhuis naar een gespecialiseerde dokter en een zware operatie. Net toen we dachten dat het beter ging, was het plots nog erger.

 

En ondertussen draaide ik maar door.

Voltijds werken, mijn huishouden doen, zorgen voor mijn gezin. Leuke dingen proberen te doen, afgewisseld met ziekenhuisbezoekjes. Een weekje vakantie er tussen gepropt, want het was nodig. Terug school, terug in de routine proberen te geraken. Maar altijd 2x maar week naar mijn papa gaan. En maar blijven doorgaan...

Tot december.

Toen was mijn papa stabiel, en het ging ineens beter met hem. Oef. Dikke grote oef. Vanaf toen had ik nood aan rust. Minder moeten. Buiten komen. Wandelen, de natuur in. Niets op de planning zetten, zalig. En bloggen, tja, daar had ik lang gewoonweg geen zin meer in.

 

Maar nu dus wel.

Van oh neen, ik moet nog bloggen is het nu: o, leuk, daar ga ik over bloggen! De onderwerpen zullen misschien wel wat veranderen, maar ach, whatever. Ik blog zoals ik het wil.

Shoutout to my sister

Ik ben tijdens heel die periode zo blij geweest dat ik mijn zus aan mijn zijde had. Dat ik dit niet alleen moest doormaken. Want buiten de medische zorgen, de emotionele periode (ik kan de keren dat ik zat te huilen in de auto niet op één hand tellen), komt daar nog een berg administratie en beslissingen op je af. Dankjewel zus, dat we dit samen hebben kunnen doen.

Ik heb ook het geluk om omringd te worden door een geweldig lief, fantastische vriendinnen en enkele super collega's. Veel hartjes voor jullie, jullie weten wel dat ik het over jullie heb!

En hup, nu naar buiten. Genieten van de zon, met de papa.